Είπα να ‘κατακάτσει’ η σκόνη των πρώτων προβολών και hype, να ακούσω γνώμες και μετά να πάω σινεμά για το Aquaman, την 3η εβδομάδα προβολής του. Και πάλι η αίθουσα γεμάτη, μεταμεσονύκτια προβολή μεν, διάφορες ηλικίες δε (δίπλα μου καθόταν ένας μπαμπάς με την -το πολύ- 13χρονη κόρη του). Μου ‘μυρίζει’ οικογενειακή αποδοχή. Οφείλω όμως να κάνω μία εισαγωγή στο πώς εξέλαβα το cinematic DC Universe για να εξηγηθώ καλύτερα.

Οκ, αν και είμαι κομικ fan, κλίνω προς το Marvel στρατόπεδο σε επίπεδο γνώσεων και γούστου, αλλά πάντα φλέρταρα με τους ‘απέναντι’, οπότε δεν θα συγκρίνω την ταινία με το κόμικ, αλλά ως ταινία του είδους. Έχοντας δει την DC τριλογία του Zak Snyder (Man of Steel, Dawn of Justice, Justice League), μόνο κλιμακούμενη απογοήτευση ένιωθα όπως και πολλοί άλλοι και όχι επειδή όπως ακουγόταν, η Warner προσπαθούσε να αντιγράψει αποτυχημένα τη Marvel. Ο Snyder ως αντισυμβατικός απέναντι στους κλασικούς super heroes, είχε συγκεκριμένο όραμα και ήταν πάντα ειλικρινέστατος στις δηλώσεις του. Σκοπός του να δημιουργήσει ένα σχετικά anti-heroic, ‘σκοτεινό’, ρεαλιστικό super hero σύμπαν. Ίσως ήθελε να πειραματιστεί με την ιδέα του Watchmen, ίσως είναι fan του τρομερού ‘Injustice’ beat ‘em up (για το κόμικ επιφυλάσσομαι αν έχει ιδέα). Κάπου όμως έχασε το βασικό point του είδους. Αυτή η οπτική έχει νόημα αφού εδραιωθεί ένας κόσμος από ‘πολύχρωμους’ χαρακτήρες, που ενδιαφέρουν τον κόσμο και τους έχουν βιώσει τον καθένα ξεχωριστά και κατόπιν συνολικά. Αυτό μπορεί να είχε γίνει ήδη σε άλλα μέσα (κόμικς & σειρές κινουμένων σχεδίων), και ίσως κάποιοι (Batman & Superman) είχαν εδραιωθεί ήδη κινηματογραφικά (με άλλους δημιουργούς όμως, άλλων εποχών). Μετά την εδραίωση με ενδιαφέρουσες, στρωτές ιστορίες που μας τους μαθαίνουν και τους καταλαβαίνουμε, έχουν πλέον νόημα οι ‘σκοτεινού ύφους’ ανατροπές. Για μένα η ανατροπή από μόνη της σαν αφετηρία αυτό-σαμποτάρεται.
Ευτυχώς φαίνεται πλέον να το καταλαβαίνουν στη Warner και φάνηκε από την απήχηση που είχε συγκριτικά η ‘Wonder Woman’. Μια ταινία (χωρίς τον Snyder) που καταφέρνει να μας βάλει στον κόσμο της, τους χαρακτήρες της, που κατ’εμέ αν είχε βγει πριν την τριλογία του Snyder θα είχε πάει πολύ καλύτερα και ο κόσμος θα ήταν πιο ανοιχτός για αυτήν. Αυτό είναι κάτι που ο ‘Aquaman’ συνεχίζει και προς τιμήν του καταφέρνει περίφημα. Κόβει τις περισσότερες σχέσεις με ότι προηγήθηκε και μας αφήνει να παρακολουθήσουμε ένα αυτόφωτο origin story.
Ένα origin story που εν ολίγοις μας παρουσιάζει τον μισό στεριανό, μισό ατλάντιο Arthur Curry (παιγμένο από έναν παραδόξως συμπαθέστατο και πάντα σαρδόνιο Jason Momoa), να τραβιέται βίαια από το σπορ του να προστατεύει πολεμικό ναυτικό από πειρατές και να σώζει ψαράδες και να πρέπει να αντιμετωπίσει την εισβολή του ατλάντιου αδελφού του, βασιλιά Orm (από έναν εξαιρετικό Patrick Wilson) με όλες τις δυνάμεις της Ατλαντίδας. Αυτό θα το καταφέρει με το να αντιμετωπίσει το παρελθόν του, να αποδεχτεί την ταυτότητά του και να γίνει αυτός βασιλιάς, βρίσκοντας την πανίσχυρη τρίαινα του προγόνου του. Cheesy σενάριο έτσι; Ευτυχώς ο ‘Aquaman’ δεν είναι μόνο σενάριο.
Κατά την άποψή μου ο σκηνοθέτης είναι που θέτει τις βάσεις μιας καλής ταινίας. Ο σκηνοθέτης είναι που θα κρίνει τον ηθοποιό και θα τον κατευθύνει στην ερμηνεία του, όπως και όλα τα άλλα. Δεν είναι μόνο οι λήψεις της κάμερας και άλλα ξερά τεχνικά θέματα. Ο σκηνοθέτης είναι αυτός που πρώτος λέει την ιστορία. O James Wan (1ο Saw, Conjuring, Insidious) είχε ήδη αποδείξει τη δημιουργικότητά του ως δεινός, ατμοσφαιρικός αφηγητής. Έτσι κι εδώ έχει ξεκάθαρο όραμα με συνειδητοποιημένο cartoony στυλ και περιπετειώδη ρυθμό. Πολλές φορές οι χαρακτήρες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και παρουσιάζονται μινιμαλιστικά, ποτέ όμως ημιτελείς, έτσι δεν αφήνουν στοιχεία ασυνέχειας στο εύκολο κατά τα άλλα σενάριο. Φαίνονται να λειτουργούν σαν πιόνια στη σκακιέρα του, ώστε η δομή του κόσμου που μας παρουσιάζει να μας κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο.
Ο Wan ακολουθεί για χάρη της αφηγηματικής του την φόρμουλα της ιστορίας του σεναρίου ‘κυνήγι θησαυρού’ a-la Indiana Jones, φέρνοντας στο μυαλό τους δασκάλους Spielberg, Lucas και Cameron. Ok, κάποιες μικρές σκηνές, διάφορα flashbacks για τα παιδικά χρόνια του ήρωα και οι αποτυχίες του Arthur μέχρι να στηθεί η βάση του σεναρίου και να πάρει εμπρός η αποστολή για το κυνήγι της τρίαινας, μας καθυστερεί στο ρυθμό μέχρι τη μέση περίπου της ταινίας, που μετά πάει ‘τρένο’. Όμως όλα αυτά δεν κουράζουν πραγματικά. Πάντα μας ρίχνει σε σκηνές δράσης, ξύλο με πειρατές, κυνηγητό στα βάθη του ωκεανού και εντέλει μας παρουσιάζει έναν πλούσιο υποβρύχιο κόσμο φαντασίας, με οικοσύστημα, πολιτισμούς, παράξενα τοπία και φυσικά την φαντασμαγορική Ατλαντίδα. Έχει πέσει τόσο μεράκι στη δημιουργία του κόσμου που δεν γίνεται να μην αναγνωριστεί. Για μένα η οπτική ψυχεδέλεια της ταινίας μπορεί να συγκριθεί με λίγες άλλες του είδους, όπως τα ‘Thor: Ragnarok’ και ‘Guardians of the Galaxy’.
Κάτι αξιοσημείωτο είναι ότι οι ανταγωνιστές μας αν και κάπως δύσκαμπτοι στην έκφρασή τους (βλέπε Black Manta) είναι απόλυτα δικαιολογημένοι και με ρεαλιστικότατη ‘ατζέντα’. Ο Ocean Μaster ειδικά κρατά αυτούσιο το οικολογικό του κίνητρο από το κόμικ.
Όλοι, ακόμη και οι δεύτεροι χαρακτήρες, αποκτούν μία ρομαντική επικότητα (επιπέδου ‘Star Wars’ και ‘Lord of the Rings’), που ταιριάζει ‘γάντι’ βέβαια σε μια ιστορία που εμπνέεται τόσο από την κλασική μυθολογία. Παράλληλα η ταινία φαίνεται να διακατέχεται από υγειή αυτοσαρκασμό ώστε το επικό στοιχείο δε μας μπουκώνει, καθώς οι διάλογοι έχουν ψήγματα πηγαίου χιούμορ, στα όρια του αυτοσχεδιασμού, ισορροπώντας την over-the-top επικότητα.
Η μουσική επένδυση εντείνει το αίσθημα μεγαλείου και την περιπέτεια των διαφόρων ταξιδιών της αποστολής. Και πάλι η γκαρνταρόμπα φαίνεται να ακολουθεί το υγειές ‘cheesiness’ σιγοντάροντας τις υπερβολικές μαχητικές πόζες των χαρακτήρων, που μοιάζουν να βγαίνουν από ‘vintage’ σειρές τύπου Power Rangers και anime των 80’s. Όλα αυτά δεν μας μπαίνουν ενοχλητικά στο μάτι γιατί μοιάζουν πράγματι μέρος μια υγειούς retro-λαγνείας.

Και ας περάσουμε στα cgi της ταινίας που ακόμα και οι haters παραδέχονται. Μας έφερε μνήμες από Avatar, με εκρήξεις χρωμάτων και γρήγορη αλλά επιτέλους ΕΥΚΡΙΝΗ δράση (λίγες ταινίες του είδους το καταφέρνουν). Οι υποβρύχιες μάχες, σαφώς προσφέρονται για πειραματισμούς όντας σε ένα τρισδιάστατο κόσμο χωρίς επίπεδα όπου και είναι εύκολο να χαθεί το μέτρο. Αλλά εδώ είναι που φαίνεται η μαεστρία του James Wan με αποκορύφωμα για μένα το κυνηγητό στις στέγες της Σικελίας σε μάχη παρκούρ.
Το Aquaman δεν αποτελεί κάποια αποκάλυψη. Ήταν η κακή προηγούμενη πορεία των DC ταινιών που είχε ρίξει τα standards και ως comic fan, όταν γίνεται ένα θετικό βήμα προς τη σωστή πορεία, νιώθω ότι οφείλω να υπερθεματίσω. Κατά τα άλλα η ταινία αξίζει τα μέγιστα την θέαση στη μεγάλη οθόνη και ίσως έτσι γίνει αντιληπτό και το red herring-homage του σκηνοθέτη στο τέλος της πρώτης σκηνής με ένα βιβλιαράκι πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού σε έναν αγαπημένο συγγραφέα του ‘κοσμικού τρόμου’.

Advertisement

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

nine + 15 =