Πριν ξεκινήσω αυτό το άρθρο να αναφέρω κάτι σημαντικό. Δε βλέπω σειρές. Ο λόγος είναι απλός. Είμαι από εκείνα τα άτομα που χρειάζονται αυτοτέλεια σε όποια τέχνη καταπιάνονται ώστε να έχουν την αίσθηση της συνέπειας που λείπει παντελώς από την υπόλοιπη ζωή τους. Οπότε και προτιμώ να βλέπω ταινίες.
Ρώσικη Κούκλα λοιπόν. Διάβασα το σενάριο που είχε αναφορές σε ζωή και θάνατο , υπαρξιακό ερώτημα-πηγή των first world προβλημάτων μας (!!), είδα και θετικότατα σχόλια από series freaks, και αποφάσισα να το ξεκινήσω. Ήμουν περήφανη που η συνδρομή στο Netflix δε θα πήγαινε άλλο χαμένη, όποτε πάτησα το πρώτο επεισόδιο με πρωτοφανή ζήλο. Αξίζει να αναφερθεί ότι η ίδια η πρωταγωνίστρια, Natasha Lyonne ή αλλιώς Nadia είναι μία από τους βασικούς παραγωγούς της σειράς σεναριακά (σε συνεργασία με Lesley Headland) και σκηνοθετικά (μαζί με Lesley Headland και Jamie Babbit). Τα οκτώ επεισόδια μικρής σχετικά διάρκειας ήταν ιδανικό ξεκίνημα για τη μύηση μου στις σειρές.
Η Ρώσικη Κούκλα αναφέρεται στη ζωή μιας γυναίκας, της κοκκινομάλλας, αθυρόστομης και συναισθηματικά ευφυούς Νάντιας που ζει ένα ατέρμονο deja vu πεθαίνοντας διαρκώς τη μέρα των γενεθλίων της. Όντας η ίδια game developer, η ζωή της μετατρέπεται σε ένα ατελείωτο gameover, με τη διαφορά ότι εκεί δεν έχει κανένα απολύτως έλεγχο. Στην πορεία του γρίφου, συναντά έναν άνδρα που βιώνει την ίδια ακριβώς εμπειρία και μαζί προσπαθούν να βρουν την άκρη του νήματος σε όλο αυτό που τους συμβαίνει. Δεν επιδιώκω να κάνω spoilers εδώ, οπότε σας παροτρύνω να τη δείτε για τα υπόλοιπα.
Η σειρά έχει γρήγορες μεταβάσεις από κωμωδία σε δράμα και ιδιαίτερο, κυνικό χιούμορ. Διαρκής έμφαση δίνεται στη ματαιότητα που βιώνουμε όσον αφορά στις προσδοκίες από τη ζωή, τις φιλικές και κοινωνικές σχέσεις, το κενό και συνεχή θάνατο της ύπαρξης. Η ανάλυση όλων αυτών ιδίως πριν από, για παράδειγμα, σκηνή ερωτικής πράξης, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα αντίθεση μεταξύ καθαρά ενστικτωδών πράξεων και βαθύτερων ερωτημάτων όπως η αναγκαιότητα του συμβιβασμού με τα δεδομένα που η ζωή σου παρουσιάζει, οι μνήμες, ο χρόνος, τα τραύματα παιδικής ηλικίας κ.λ.π. Ωστόσο, ορισμένες φορές ένιωσα ότι οι πομπώδεις και εμφατικές προτάσεις που έβγαιναν σχεδόν με μία αναπνοή, ο ψαγμένος κυνισμός και η ”badass” συμπεριφορά της πρωταγωνίστριας επικοινωνούνταν κάπως επιτηδευμένα και βεβιασμένα προς χάριν εντυπωσιασμού.
Επίσης, θεωρώ πως μια προσπάθεια πρωτότυπου σεναρίου θα πρέπει να είναι συνεπής ως προς αυτό από την αρχή ως το τέλος. Η χρήση κλισέ, τρικς και σκηνών από ψυχολογικά θρίλερ που μας πάνε αρκετές δεκαετίες πίσω και έχουν χιλιοειπωθεί και χιλιοδοκιμαστεί σε σημείο κορεσμού δε με εντυπωσίασε για να είμαι ειλικρινής. Ωστόσο, όσον αφορά στη φωτογραφία, το μοντάζ και τη σκηνοθεσία, ιδίως στην κορύφωση των δύο τελευταίων επεισοδίων, η σειρά τα πήγε αρκετά καλά.
Συνολικά είχα υψηλότερες προσδοκίες βάσει όσων διάβαζα, αλλά κάτι που με δίδαξε η Ρώσικη Κούκλα είναι ότι το να είσαι ψυχαναγκαστικός με την τελειότητα είναι μάταιο.
